Zaman nasıl bir şey? Bilenimiz yok galiba. Ama geçişinin de şahidiyiz.
“Acıyor” şiirinde Turgut Uyar’ın acayip bir sözü var bu çözülmez sırra ilişkin: “Eylül toparlandı gitti işte / Ekim filan da gider bu gidişle / Tarihe gömülen koca koca atlar / Tarihe gömülür o kadar”. Burada bir ironi olmalı! Koca koca atlar tarihe gömüldükleriyle kalmamalı. Şimdi bir düşünün…
İnsan, cebinde bazı şeyler taşır. Her ne kadar zaman geçip gitmiş olsa da deneyim diye, hatıra diye bir şeyler vardır. Okula başladığınız gün öğretmeninizin yüzüne şapşal şapşal bakmıştınız bir süre, değil mi? Peki onun sizi pamuklara saran gülümsemesini unuttunuz mu şimdi? Cebinizi karıştırın bakalım, avucunuza düşüvermeyecek mi? Yahut üniversiteden mezun olduğunuz günkü korku, hâlâ “Tıp! Tıp!” diye tuhaf bir ayak sesiyle arkanızda değil mi? Fizikte bir kural var ya, hiçbir şey varken yok olmaz. Bunlar peki, bunlar? Anlar / anılar?
Biz, sizlere biraz daha anı, biraz daha gülümseme, biraz daha “Bugün bir şey yaptım kendim için!” sağlamak üzere yola çıkmış birkaç insan, tüm bu çözülmezlik içine mutluluk da sığabileceğine inançla diyoruz ki:
Mutlu yeni yıllar!